dinsdag 25 mei 2021

Als je er eenmaal overheen bent...

Waaroverheen? Nou schroom of schaamte of twijfel.

Ik heb een tijd zitten overpeinzen of ik nu wel of niet de stap zou maken. Wat zouden anderen er van denken? Maak ik mezelf niet belachelijk?

Ik begon met voorbereiden. Wat heb ik er voor nodig?  Wat wordt het doel of moet ik gewoon 'gaan met die banaan'...

Met de aanschaf van een grijpertje werd het al concreter.

Maar de eerste paar maanden bleef het ding in een hoekje in de gang staan. Hij werd op een gegeven moment zelfs even bewoond door een spinnetje, die bij een stofbeurt zijn heil verder buiten moest zoeken.

Het ding bleef echter in mijn gedachten branden.

Deze maand (mei) is de maand waar 'bewegen' een gewoonte moet worden welke ik aan mijn routines wil toevoegen. Elke dag minimaal een kwartiertje. Dus ik bedacht een rondje dat zo ongeveer een kwartiertje duurt.

Iedere dag maakte ik het rondje. 

Iedere dag kwam ik langs steeds meer voorwerpen waarbij ik dacht... mijn grijpertje...

Dus op een ochtend toen ik terug kwam van een wandeling. Pakte ik het grijpertje. Ik pakte gelijk een afvalzakje en een handschoen en zette hem naast de voordeur. 

De volgende ochtend toog ik mét grijpertje, zakje en handschoenen naar buiten en begon aan mijn rondje. 

In plaats van wandelen was ik nu aan het plandelen.

Ik kan nu uit ervaring zeggen dat het goed voelt om dingen een stukje beter te maken, ook al is het andermans rommel die ik opruim. Het is in ieder geval weer minder troep op straat waar putten van verstopt kunnen raken of vogels en/of andere diertjes in verstrikt kunnen raken. Het is minder plastic op een plek waar het kan 'niet-vergaan' tot microplastics die in het milieu terecht komen.

Heb ik nog schaamte? Nope.

Sterker nog, ik zie anderen die mij zien 'grijpen' met een gevoel van schaamte kijken. Of dat schaamte is van iemand die een 'vervuiler' is of schaamte dat ze zelf alleen kijken niet niet DOEN?

Dus ik recht mijn rug, glimlach en voel mijzelf trots. 

Iedere Plandeling draag ik bij aan een stukje schonere wereld en dat is verreweg iets om je voor te schamen!

vrijdag 7 mei 2021

Welles / nietes

Deze week moest ik (wederom) voor een coronatest., de vorige keer was 19 juni 2020.  Ik was gelukkig- weet ik sinds vandaag- negatief. Ik ben nog niet zo vaak blij geweest dat ik negatief was en niet positief. Ondanks dat mensen mij iedere keer zeggen dat ik toch wat '' positiever' moet zijn …Maar blijkbaar was ik dus 'gewoon verkouden'... dat is al waardeloos genoeg trouwens....maar...

Voor corona was je verkouden, snoot je je neus, nam je een paracetamol, voelde je je 'k*t*/ waardeloos en ging je gewoon door. Je kon écht wel een dagje op 'minder dan optimaal' werken. 

Nu: test, in quarantaine...je neus snuiten en wacht op de uitslag... een paracetamol nemen, behalve k/-*t* ben je ook zenuwachtig/ onzeker over de testuitslag en kan je alleen online/ in quarantaine door...

Waag het niet om naar je werkplek te gaan.... Waar je voorheen met een pakjes zakdoekjes en neusspray uit kwam... nu ben je zoals de Lepra-patiënt vroeger.... hoe DURF je ook maar in de buurt van anderen te komen....kuchje... niezen... AAARRRHGGGGHHHH!!!!

Behalve dat je je dus ellendig voelt door je verkoudheid, zit je dus OOK in de onzekerheid over die test. Het voelt toch als een soort examen én je kunt nergens heen én je - ik in ieder geval wel- zorgen of je niet iemand anders hebt geïnfecteerd.

Daarmee bedacht ik me dat niet alleen het 'hebben van covid-19' een impact heeft, maar dus ook het 'simpel hebben' van verkoudheden, griepjes - in mijn geval - neusvliesontsteking- kent nu een andere beleving, namelijk: heb ik het wel of heb ik het niet.... is het gewoon iets als een verkoudheid of een griepje of is het Covid en kan ik iemand - potentieel - doodziek maken....dat geeft extra zorgen en daar heeft vast niemand in het COVID-gewel over nagedacht...

Hoe denk jij over verkoudheden, griep of het hebben van Covid???

zondag 2 mei 2021

Emotionele belangenverstrengeling: Wat als men helemaal niet wíl dat het voorbij gaat...

Afgelopen week hoorden we dat de maatregelen niet worden versoepeld, de nieuwslezer vertelde ons dat het kabinet het niet aan durfde twee keer 'het OMT advies in de wind te slaan'. 

Voor wie het nog niet weet. Het OMT is het 'outbreak management team'. Het Outbreak Management Team (OMT) is een Nederlands adviesorgaan dat de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) en de Ministeriële Commissie Crisisbeheersing (MCCb) adviseert bij de bestrijding van een epidemie; het advies beperkt zich tot de medische invalshoek van de epidemie. 

Op de site van het RIVM is ook het volgende te lezen: De OMT-leden geven onafhankelijk advies. Om transparant te zijn en belangenverstrengeling te voorkomen, vult elk lid voor een OMT een belangenverklaring in. Deze ‘Code ter voorkoming van oneigenlijke beïnvloeding door belangenverstrengeling’ vraagt informatie over (neven)functies, persoonlijke financiële belangen en onderzoeksgelden.  

Deze tekst staat op een vrij prominente plek op de site waar de uitleg over het OMT staat, dus -blijkbaar- verwacht men al vragen omtrent de integriteit van de leden van het OMT, lijkt mij het doen overkomen.

En dat is niet zo gek, want laten we wel wezen. Als ineens jouw bedrijfje "testfaciliteiten voor bacteriën en virussen" het ineens supergoed doet door een laten we zeggen 'COVID-epidemie' dan is de waarschijnlijkheid dat je NIET wilt dat deze voorbij is vrij hoog. Dat geldt ook voor mensen die aandelen hebben in medicijnen die een ziekte niet zo zeer verhelpen, maar 'verlichten'.  Je wilt immers niet dat iets voorbij is, maar iets zo lang mogelijk in stand houden om jouw 'verlichtende medicijn' te kunnen verkopen is des te meer aannemelijk.

Nu is een financiële 'trail', gemakkelijk na te gaan. Dus zullen de OMT-ers ongetwijfeld een financiële verstrengeling of niet najagen OF - waarschijnlijker- heel goed maskeren en via-via-via-via- geregeld hebben. Waar echter niet op wordt getoetst is 'emotionele belangenverstrengeling'.

Iedereen die gepest is, een buitenbeentje was of anderzijds niet behept is met een enorme vriendenkring en tot de 'gezelschapsdieren' of 'gangmakers' wordt gerekend, weet waar ik het over heb. 

Stel je behoort tot die zojuist genoemde groep. Op een gegeven moment maak je iets heel bijzonders mee. Laten we voor het voorbeeld zeggen: je zit in een bus onderweg naar een vakantiebestemming en die bus verongelukt, maar iedereen overleeft het op miraculeuze wijze doordat jij wist hoe je iedereen uit die bus moest krijgen. 

Het eerste de beste verjaardagsfeest, bedrijfsborrel en weet ik niet wat waar ze je nooit zagen staan ben JIJ ineens het middelpunt. Je kunt je heldhaftige verhaal keer op keer doen en je laaft jezelf aan al die aandacht die je krijgt... na jaren het verhaal te hebben kunnen vertellen, wordt de aandacht er voor steeds minder. Je probeert nog hier-en-daar een stukje van de heroïek te poneren, maar DIE spotlight is helaas verder gegaan. Je behoort weer tot die 'muurbloemen-populatie' van oninteressante personen en je betrapt je er op dat je stiekem wilt dat er weer iets rampzaligs gebeurd waar je de held kunt zijn...

En dat is waar ik in de context van een OMT dus bang voor ben en niet alleen voor deze groep, maar ook voor de 'Viruswaanzinwappies'. Dansleraren die eigenlijk nooit zo bijzonder waren, maar nu door stennis en media-aandacht op een (te hoog) voetstuk worden geplaatst door de media en hun wappie-volgelingen. 

Kijk eens naar deze personen. Hoewel iedereen op zich staand uniek is en op zich staand ongetwijfeld een pracht mens. Ik durf te wedden dat er ook mensen bij zitten die in hun specifieke vakgebied al veel bekendheid genieten. Maar de COVID-media aandacht is er één van natuurlijk een heel andere orde. 

Eerst was je een - zij het in je vakgebied of kring misschien zeer gewaardeerde en erkende - persoon waar buiten je vakgebied nog nooit iemand van had gehoord. Plots ben je DE man waar de regering naar luistert EN die macht heeft om iets wel /niet te gunnen.  Jouw oordeel bepaald of een dierentuin wel of niet bezocht gaat worden de komende maanden. Jouw oordeel bepaald of iemand op een stairmaster in een partytent staat de sjouwen of gewoon in een sportschool terecht kan.  Jij bent diegene waar de overheid zich aan ergert. Jij bent diegene waarvan de overheid juist wil dat je je mond houdt. 

De media schrijft over je. 

De mensen geven je positieve of negatieve aandacht. Maakt niet uit; HET IS AANDACHT.

Je wilt dat het nooit stopt, al die jaren van bewegen in jouw leszaaltje. Al die jaren dat je ouders WEL een luis in de pels konden zijn van de overheid, maar jij in je majot stond rond te huppelen in een schooltje en je dreadlocks het enige waren waar mensen commentaar op hadden. 

De ene wil dus dat het nooit stopt, die wil dat mensen zoveel mogelijk bij elkaar komen. Dat de COVID-regels weg worden gedaan. Zolang COVID er is, heeft hij het podium om te ageren. De andere wil dat het óók nooit stopt, maar dan qua regelgeving en maatregelen. Hoe langer hij de maatregelen kan rekken, hoe langer zijn 'clubje' nog operationeel moet zijn om regering te adviseren. 

Vaccinatie? Hij werkt, hij werkt niet, het is een hoax, het is het enige middel... We zien de cijfers terug vallen, oh nee, toch een bejaardenhuis dat gevaccineerd is en waar TOCH weer infecties zijn. Variant 1 en dan ook variant 2 en 3 en 4... het lijkt maar niet op te houden...

Beide kanten van het verhaal zijn nu DE verhaalmakers op het (niet te houden) feestje...

In mijn optiek moet je dus niet alleen kijken naar het financiële voordeel maar ook naar de emotionele belangenverstrengeling van diegenen die nu het meest in de media verschijnen...

Wat als men helemaal niet wil dat het voorbij gaat....